Marc Mestdagh (De Weverij) over de tentoonstelling:

Lacuna – beeld zonder klank en zonder woord

 Het is even schrikken bij het binnenkomen van cultuurhuis De Bijl in Zoersel. Met een werk op de grond tegen de muur en enkele werken schijnbaar lukraak aan de muur bevestigd zou je denken dat de opbouw nog volop bezig is. Maar eenmaal voorbij de poortwachter kom je in de grote zaal en word je gewaar dat er meer aan de hand is. Er is geen laserwaterpas gebruikt om de werken op te hangen, maar naarmate je het geheel in je opneemt ontwaar je een uitgebalanceerde opstelling. Met een cadans die werken dichter bij mekaar brengt, dan wel weer verder uit elkaar drijft. En telkens voel je hierdoor een grotere intensiteit: kleuren zijn feller, texturen worden tastbaarder, de melancholie van bepaalde werken donkerder. De ruimte resoneert op denkbeeldig uitgezette paslijnen en de diversiteit van werken gaat op in een groter geheel, zonder dat je het gevoel krijgt dat het rommelig wordt. Je zou het bijna muzikaal kunnen interpreteren en daar zal de hand van curator Frie J. Jacobs wel voor iets tussen zitten.

 Het bezoekersplannetje is zakelijk en sober, een lijst van namen en titels. Dat wordt goedgemaakt door de gratis brochure, met een korte voorstelling van de kunstenaars en een inleiding waaruit we leren dat woorden eigenlijk niet nodig zijn bij deze tentoonstelling. Dat kunst ook zo mag zijn, er gewoon zijn, en dat er dus geen ‘lacune’ is omdat er weinig woorden gebruikt worden. Of zoals Frie J. Jacobs het uitpuurt in het voorwoord: “Deze tentoonstelling is een uitnodiging om een verloren taal te herontdekken en de werken niet alleen te zien, maar ook te luisteren naar hun stilte en wat er dan resoneert. Dan spreken ze zonder narratief. Want zo spreekt in haar essentie de kunst.”